อยากรู้จักใครสัคน...ต้องหัดเรียนรู้ ไม่ใช่เปลี่ยนแปลง

บางครั้งเราก็หวาดกลัวที่จะอยู่คนเดียวได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เพราะความเคยชิน ที่ต้องมีใครสักคนอยู่ข้างๆ เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ที่ไม่อาจขาดไป
ไม่กล้านึกภาพที่ต้องใช้ชีวิต… ชีวิตอยู่เพียงลำพัง กลัวว่าจะไม่อาจแก้ปัญหาไม่อาจเผชิญหน้า และกลัวว่าจะเหงา

หัดเรียนรู้ ไม่ใช่เปลี่ยนแปลง..

ดันทุรัง

หลายคนจึงดันทุรังที่จะยืนอยู่ด้วยกันจับมือกันไว้ ทั้งๆ ที่ดวงตามองไปคนละทางหัวใจอยู่กันคนละที่
ถามว่า…นาทีนั้นความรักอยู่ที่ไหน ความสุขอยู่ตรงไหน เมื่อทุกนาทีที่ผ่านไปมีเพียงความอดทน
เพื่อประคับประคองการ อยู่ร่วมกันเอาไว้แค่นั้น
จะมีประโยชน์อะไร หากรู้ดีอยู่แล้ว่าไม่วันใดวันหนึ่งก็ต้องมาถึง
จะมีประโยชน์อะไร ถ้ามือสองมือที่จับกันจะอุ่นเพียงมือเดียว และอุ่นกันคนละครั้ง

ปล่อยมือออกจากกัน

ให้หัวใจได้เดินทางออกจากกันไปเรียนรู้อะไรต่างๆ ตามลำพัง
เมื่อเวลาผ่านไปหัวใจเริ่มคุ้นเคย หัวใจอาจจะอบอุ่นอีกครั้ง
การที่เราจะคบหาหรือรู้จักใครสักคน
ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ควรท่อง ควรจำไว้อยู่เสมอก็คือ “คน” เป็นสิ่งมีชีวิต
ที่มีทั้งด้านบวก และด้านลบ อยู่ในนั้น