คนเรานี่ก็แปลกนะ มักจะเห็นคุณค่าของสิ่งๆ หนึ่งก็ตอนที่มันสายไปแล้ว และเราก็ไม่สามารถที่จะย้อนคืนเวลาเพื่อจะเอาของสิ่งนั้นกลับมาได้ด้วย เพราะฉะนั้นจงรักษาของสำคัญเอาไว้ เพราะเราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเราจะเสียมันไปเมื่อไร
กว่าจะรู้ตัว…ก็สายไปแล้ว !
กว่าจะรู้ตัว…ฉันก็ต้องอยู่โดยลำพัง
เมื่อมองย้อนไปถึงอดีตที่ผ่านมา
ฉันคบกับเขา มานานกว่า 10 ปี
ตลอดเวลาที่เราคบกัน…
เขาคอยดูแล…คอยห่วงใย
คอยเอาใจใส่…คอยปกป้อง
คอยทำอะไร อะไร ให้เสมอ
ทำเหมือนฉันเป็นน้องเล็ก ๆ คนหนึ่ง
วันที่ฉัน…ได้รับรู้…ว่าเขามีใครอีกคน
ผู้หญิงคนนั้น…คนที่มาทีหลัง
คนที่เขา….เลือกแต่งงานด้วย
คนที่เขา…เห็นว่าดีกว่าฉัน
ทั้งๆ ที่เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น
แต่เขาก็ยังดูแลฉันเหมือนเคย .. แต่ไม่เท่าเดิม…
เขาคอยถามไถ่…คอยเป็นห่วง
เหตุผลเพียงเพราะ..ห่วง … เท่านั้นเอง
แต่ก่อนนั้น…ฉันกลับไม่เคยได้คิด
ฉันทำเป็นไม่แคร์ … ไม่ใส่ใจ
ฉันมองว่า…ก้าวก่ายฉันมากเกินไป
แต่มาวันนี้…ฉันรู้ตัวก็เมื่อสายเกินไป
อยากย้อนเวลากลับไป…อยากให้เขาให้อภัย
อยากให้เขาให้โอกาส…ให้ฉันได้แก้ไขตัวเอง
อยากให้เขารู้ว่า … ฉันรักเขาเสมอ
ชีวิตที่ขาดเขา…ฉันก็ไม่เหลืออะไรเลย