เวลาที่เราพยายามเดินเข้าไปในชีวิตใครสักคน…แต่เขาคนนั้นให้เราได้แค่ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนหรืออย่างน้อย…ก็เพียงเปิดรับเราได้นิดหน่อยเราเลยผิดหวัง…แล้วก็เลือกเดินจากมา ไม่หลงเหลือมิตรภาพใดๆ ไว้ให้เขา…หรือ…อาจหลงเหลือไว้ แต่ก็น้อยเต็มที…
เรารักเขาแต่ทำไมเขาไม่รักเรา ทำไม?
เข้าใจ…
เพราะเราย่อมรู้สึกว่า….ก็เราเจ็บปวดนี่…เราเสียใจนี่…
เพราะเขาไม่สนใจเรา เพราะเขาไม่ได้รักเรา…
เราก็เลยไม่สนใจเขาอีกแล้ว…เราก็เลยคบเขาไม่ได้อีกแล้ว
ซ้ำดีไม่ดี…เราก็เกลียดชังเขาเข้าอีก
แต่รู้ไหม…
ว่านั่น…โหดร้ายต่อเขา ทำให้เขาเหงา
ทำให้เขาเสียใจ และอาจกลับไปเดียวดายอยู่เพียงลำพัง
เพราะในที่สุด…เราก็ทำให้เขาเห็น…
เห็นว่า…แท้จริงแล้ว…เราไม่ได้รักเขาอย่างแท้จริง
เราเพียงรักตัวเราเอง…แค่นั้น
อีก..บางกรณี
เวลาที่เรารักใครสักคน… เราก็ทุ่มเท
เราก็พยายามทำทุกอย่างให้เขารักเรา..
ทำทุกอย่างอย่างที่รู้ว่า…เขาชอบ
เป็นทุกอย่างอย่างที่รู้ว่า…เขาต้องการ
ทั้งที่…นั่นไม่ใช่ตัวเราสักนิด…
ทั้งที่…เราทำอย่างนั้นไม่ได้ตลอดชีวิต…
และรู้ไหม… การที่เราเสนอความรักให้ใครสักคนในแบบนั้น…
ในที่สุดแล้ว… ความรักของเราก็จะไปไม่รอด
เพราะมันก็ยังคงไม่ใช่ “รักแท้”
หากเป็นเพียงรักที่อ่อนไหววูบวาบ…ในห้วงยามหนึ่งเท่านั้น
เชื่อเถอะ…เขาก็รู้…เขาก็ดูออก
และอีก…บางกรณี
เรารักเขาเหลือเกิน…
รักในรูปร่าง …
รักในหน้าตา…
รักในยศถา…
รักในฐานะ…
รักในกิริยา…
รักในชื่อเสียง…
รักในวงศ์วาน…
แต่เหตุใด…เขาก็ยังเมินเฉยต่อเรา
นั่นก็เพราะ…บางที
เขาคงแค่อยากมีใครสักคน…ที่
รักในสมอง…
รักในนิสัย…
รักในผลงาน…
รักในศรัทธา…
รักในรสนิยม…
รักในทัศนคติ…
รักในเป้าหมาย…
หากเราไม่เคยทำความรู้จักเขาจริงจัง
ไม่เคยอ่านในสิ่งที่เขาเขียน
ไม่เคยสนใจสิ่งที่เขาคิด-ทำ-และสนใจ
ไม่เคยพิจารณาดูความไปกันได้
ไม่เคยคิดศึกษาใดๆ เกี่ยวกับเขา
นั่น…ยังเชื่ออยู่หรือว่า…เรารักเขา…แท้จริง
ในเมื่อ เรามิได้รักในเนื้อแท้แห่งความเป็นเขา…
เราเพียงรักความต้องการของเรา…
และอยากได้เขามาไว้ในครอบครอง…เท่านั้นเอง
แล้วคุณล่ะ…เคยอกหักบ้างไหม?