อภัย เรื่องที่พูดง่าย แต่ทำยากที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต .. ที่ทุกคนเข้าใจดีเคยเป็นใช่มั้ย .. รู้ว่าต้องให้อภัย แต่จัดการกับใจตัวเองไม่ได้สักที
เรื่องของการ ให้อภัย
การที่จะยอมให้อภัยใครสักคน ไม่เคยเป็นเรื่องง่ายและสั้น
เหมือนตัวอักษรที่สะกดออกมาเป็นคำเลยแม้แต่ครั้งเดียว
การให้อภัยฝ่ายเดียวโดยที่อีกฝ่ายไม่ยอมรับรู้เห็นด้วยนั้น
เป็นเรื่องที่น่าเซ็งที่สุดในตอนต้นๆ และจะกลับกลายเป็นความน่าเบื่อและน่ารำคาญ
เมื่อเวลาผ่านไปในนานวัน ยิ่งนานเป็นปียิ่งไม่ไหว
เพราะฝ่ายหนึ่งจะสามารถมองอีกฝ่ายว่าเป็นคนงี่เง่าได้โดยปริยาย
แต่เราก็ยังคงต้องให้อภัยและไม่ควรไปมองว่าอีกฝ่ายนั้นงี่เง่า
เพราะไปๆ มาๆ เราก็จะกลายเป็นฝ่ายงี่เง่ายเสียเอง
ซึ่งถ้าชีวิตนำพาให้เราต้องตกที่นั่งอับเฉาพขนาดนั้นจริงๆ เราก็ต้องทำใจเป็นอุเบกขา
และภาวนาให้ทางเดินของเราและอีกฝ่ายเป็นเส้นขนาน
ความผิดบางสิ่ง
ถามว่าใครผิด .. ก็ไม่มีใครผิด
ต่างคนต่างมีเหตุผล แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหนักหนา จนทำให้ต้องมองหน้ากันไม่ได้
แล้วยังไงต่อดี ???
ทางออกที่ดีอีกทางคือ
การให้อภัยตัวเองพร้อมๆ กับให้อภัยเพื่อนของเรา
ที่ว่าให้อภัยตัวเองก็คือ ให้อภัยที่มองเพื่อนในมุมมองของเราเพียงข้างเดียว
และให้อภัยเพื่อนที่ไม่ได้มองเห็นไปในทางเดียวกับเรา
เพราะที่สุดแล้ว
เราก็ต้องยอมรับในความเป็นตัวตนของแต่ละบุคคล
คำปลอบใจต่อๆ กันมา คือ “ทำอะไรไม่ได้ ก็ให้ ทำใจ”