วันหนึ่งผมได้มีโอกาสเปิดอ่านหนังสือภาพ เพื่อกล่อมหลานสาวตัวดีให้นอนกลางวัน.. มันเป็นหนังสือการ์ตูนพูห์และผองเพื่อน ผมได้เปิดอ่านให้เจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของผมฟังจนถึงหน้าหนึ่ง… มีภาพและใจความดังนี้
แค่อยากรู้ เธอยังไม่ลืมฉัน
ข้อคิดจากหมีพูห์ กับพิกเล็ต
Piglet sidled up to Pooh from behind
” Pooh! ” he whispered.
” Yes, Piglet?”
” Nothing ” said Piglet, talking Pooh’s paw.
” I just wanted to be sure of you ”
— ขณะที่พิกเล็ตเดินตามหมีพูห์ไปต้อยๆ รอยเท้าคู่เล็กๆ ย่ำไปบนหิมะ เคียงข้างกับรอยเท้าของพูห์ไปตลอดทาง เป็นความอบอุ่นในหัวใจที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง …ทั้งคู่คงเดินทางมาด้วยกันนานพอสมควร และคงไม่ได้คุยอะไรกันเลย
พิกเล็ตเลยต้อง “ขอเสียง” ด้วยการเรียก “พูห์!!”
เมื่อพูห์ขานรับและถามกลับมาว่า “มีอะไรหรือพิกเล็ต?”
พิกเล็ตกลับเกาะมือพูห์ไว้ก่อนตอบว่า “เปล่า ไม่มีอะไร แค่อยากมั่นใจว่าเราเดินมาด้วยกันเท่านั้นเอง..”
.. ภาพนี้ ถ้อยสนทนานี้ เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง สังเกตไหมว่าพูห์เดินนำหน้า ควรเป็นพูห์หรือเปล่าที่น่าจะเป็นฝ่าย “ขอเสียง” พิกเล็ต ว่ายังเดินตามตัวเองมาหรือไม่ นั่นหมายถึงว่า เป็นความกังวลในใจพิกเล็ตเอง ที่เกรงว่าพูห์จะลืมเพื่อนตัวเล็กๆ อย่างเขา…
เพื่อน มิตรภาพ
ในชีวิตเราทุกคนคงเคยผ่านพบมิตรภาพที่แสนดี แต่มีกี่คนที่จะรักษามันเอาไว้คงมั่นไม่หวั่นไหว วันคืนแห่งชีวิตกลืนกินและฉุดดึงเรารุดไป หันกลับมามองข้างหลังอีกทีอาจจะเศร้าใจ
หากพบว่าคนที่เราไว้ใจ…ไม่มีใครเดินตามเรามาอีกแล้ว
ไม่อยากเดินข้างหน้าเพราะเกรงว่าฉันจะลืมเธอ
ไม่อยากตามหลังเช่นกัน กลัวตามไม่ทัน กลัวเธอทำฉันหล่นหาย
อยากให้เราเดินเคียงกันไป อยากอุ่นใจมั่นใจ
ว่าตลอดการเดินทางชีวิตอันยาวไกล…เรายังมีกันและกันไปตลอดทาง…